حسین (ع) بیشتر از آب تشنه لبیک بود ...

« حسین بیشتر از آب ، تشنه لبیک بود ؛ و افسوس که به جای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد را بی آبی نامیدند » 

نه اینکه نباید برای مظلومیت حسین (ع) و اهل بیتش گریست ؛ نه اینکه نباید برای لبهای تشنه ی علی اصغر (ع) گریه نکرد ؛ یا اینکه کودکان خیام حسین (ع)  که زیر شلاق اشقیا خرد می شدند و هیچکس نبود تا آنها را در پناه خود گیرد ، مگر می توان از یاد برد ؟!

یا اینکه مگر می شود آنروز را از یاد برد که عباس (ع) چگونه خود را به نهر علقمه رساند و مشکهای عشق را پر کرد ز آب ، اما جرعه ای ننوشید از آن  ؛ چرا که زنان و کودکان تشنه اند ، زنان خیمه گاه دیگر نمی دانند با کودکان تشنه چه کنند . 

لبیک یعنی این ... 

مگر می شود آن همه قساوت را فراموش کرد ؟! اصلاً مگر تاکنون فراموش شده است ؟!! می توان علی اصغر را از یاد برد ؟ آن هنگام که حسین (ع) علی اصغرش را بر روی دست به سوی سپاه یزید برد و جرعه آبی خواست برای کودک شش ماهه اش ، با تیر سه شعبه پذیرایی اش کردند و می دانست که اینگونه می شود 

اما حسین (ع) بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود ... 

لبیک یعنی هنگامی که حسین (ع)  یارانش را دور خود جمع می کند در سیاهی شب ؛ به آن جماعت می گوید که قرار است چه شود. آنها که می مانند لبیک گفته اند ، و بدا به حال آنان که رفته اند . 

لبیک یعنی تا آخر ماندن ؛ لبیک یا حسین (ع)  یعنی جان را فدای حسین (ع)  کردن ؛ لبیک یا حسین (ع)  یعنی بی قرار شدن ؛ یعنی بدرقه کردن به سوی رهایی و پرواز و آنگاه که پیکرش را برای مادر می آورند بگوید ؛ مرا پیش فاطمه زهرا (س) رو سفید کردی ؛ حسین (ع)  فزرند مکتبی است که هنر خوب شهید شدن را خوب اموخته بود و شهادت جنگ نیست ؛ رسالت است ، پیام است. و آن جمله زیبا که گفته است :

« حسین بیشتر از آب ، تشنه لبیک بود ؛ و افسوس که به جای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین درد را بی آبی نامیدند »